Ton van Wijk
De dag was om en ik wilde net het licht uitdoen, toen mijn oog op de werkbank viel waarop het mechaniek van mijn zusters vleugel stond. Haar Steinway was aan een grondige revisie toe. Verstild in het diffuse licht stond ik oog in oog met haar mechaniek. De toetsen keken mij vermoeid en afgesloofd aan. Ze leken wel uitgehold.
Plots zie ik haar handen levendig voor mij en hoor in mijn gedachten haar eindeloze etudes.
De hamerkoppen, moe en afgemat, zijn plat en doorgroefd van de eindeloze attacks op de snaren. Ik weet dat zij net zoveel heeft afgezien als haar mechaniek. Een mengsel van melancholie en respect maken zich van mij meester. Van de hamerkoppen, klavierbeslag en snaren wordt voorgoed afscheid genomen en weggedaan. Een periode wordt afgesloten en getransformeerd naar een nieuw begin.
Mijn zuster heeft nog steeds prachtige handen en soms, heel soms, speelt ze alleen voor mij, met niemand erbij, even op haar vleugel, alleen voor mij.
